.jpg)
"Ο Ησίοδος με τη Θεογονία του με δίδαξε για την καταγωγή μου. Ο Όμηρος με την Οδύσσεια άνοιξε τους ορίζοντές μου για περιπετειώδη ταξίδια, ενώ μέσα από την Ιλιάδα έμαθα για τα πάθη των ανδρών. Ο Πλάτων και ο Επίκουρος υπήρξαν οι δύο ογκόλιθοι πάνω στους οποίους έστησα τη συναισθηματική και διανοητική μου ύπαρξη. Μάλλον γεννήθηκα πλατωνική, καθώς θα υποστήριζε κι ο Μπερξόν, αλλά οι αφορμές που μου δόθηκαν μέσα από διάφορα κοινωνικοψυχικά και φυσικά γεγονότα μ΄ έκαναν ν΄αντιλαμβάνομαι τον Επίκουρο.
Από παιδί με ζύμωσε ο ανθρώπινος πόνος, η μουσική, η ποίηση, η τέχνης της ζωγραφικής και του λόγου. Έτσι, αλάφρωνα από τις πίκρες και τις αγωνίες μου όλες. Πλούτιζα σε πνεύμα και ηρεμούσα. Μετουσίωνα την αβεβαιότητα σε αδάμαστη τόλμη. Την πίκρα παραμέριζα με υπομονή, προσμένοντας την ευδαιμονία. Ίσως γιατί οι στιγμές είναι φευγαλέες και ποτέ δε γνωρίζεις τι θα φέρει ο χρόνος που έρχεται. Είχα εθιστεί να δέχομαι το κάθε τι με χαμόγελο, γιατί έμαθα από τον πατέρα μου και τους επιφανείς δασκάλους μου την υπομονή και την καρτερία της ελπίδας. Ξεχωρίζουν οι άνθρωποι που ξέρουν να δέχονται τη μοίρα τους και το κάθε τι αγόγγυστα. Με το ζεστό τους χαμόγελο και το σταθερά ήρεμο βλέμμα τους αφήνουν βαθύτερα χνάρια στην ψυχή μου..."
[Μέρος από τον πρόλογο του βιβλίου μου Η ΛΥΤΡΩΣΗ]
