ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ
"ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ"
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ
Σε μια μεγάλη μου προσπάθεια να παρουσιάσω τη σχέση ανθρώπου και δέντρου, ξεκίνησα μια πορεία δημιουργίας ζωγραφίζοντας μορφές και δέντρα. Η δουλειά μου παρουσιάστηκε σε Ελλάδα και στο εξωτερικό και σχολιάστηκε με πολύ καλές κριτικές από τα ΜΜΕ.
Πολλά από τα έργα των εκθέσεών μου βρίσκονται σε χέρια συλλεκτών εντός κι εκτός Ελλάδας.
Τοποθετώ κάποια εδώ, για να δουν οι φιλότεχνοι τη ζωγραφική μου εκείνη την εποχή...Αλλά και Ποίησή μου .
(Ζωγραφική Νότα Κυμοθόη, Μορφή σε δέντρο ), ανήκει
Δέντρα και Άνθρωποι
Νότα Κυμοθόη*
Αν μπορούσαν να μιλήσουν τα δέντρα...
Αν ακούγαμε τους ψιθύρους τους...
Αν είχαν φωνή ανθρώπου...
Στη γη όπου κι αν βαδίζεις
Τα μάτια τους αντικρύζουν
ξυλοκόπους, πριόνια και φωτιές...
Αχ δροσιά μου πράσινη οφθαλμού
οπού με έρωτα εισέρχεσαι μέσα μου
εκεί οπού ανεμίζεις Αη-Αντώνη μου
τη μοναξιά και το μαράζι της καρδιάς
που δεν ανήκει πουθενά...
Χρυσάφι; Τι χρώμα να το βάψω;
Δε γίνεται να λάμπει τόσο
με οσμές εδώ κι εκεί πτωμάτων
και σκοτεινού ανέμου από γραμμές
προσώπων λυπημένων...
Αχ γενιά που αποκοιμήθηκες
στην πέτρα του κυκλάμινου!..
Η άλλη η πέτρα η κόκκινη για δες...
κουτάκι εμφιάλωσης σε ράφια πάει
μικρό θαύμα οπού έγινε θύμα κι άμα
το πεις, μικροί θεοί στρέφουν κεφάλι
βλέμματα φανερώνονται ραγισμένα
χρώματα ψυχής που αγάπησε τα γύρω
ασήμια που κροτάλισαν σε χέρια
βραχιόλια που άστραψαν σε βλέμμα
όταν η μέσα μου σάρκα από φως
ποτέ δεν υποτάχτηκε στο λίγο του κόσμου...
Θα μάτωνε η καρδιά και ο βυθός;
Η τόσο σκληρή του ανθρώπου
ή μήπως ζώου υπήρξε και υπάρχει
εκεί οπού ο Άγγελος δεν άγγιξε;
Τι απόμεινε Θεέ μου; Εσύ ξέρεις!..
Είδες πυρκαγιές και μαύρους χιτώνες
άκουσες βάσανα κι είδες χαρακιές
παλάμες που ικέτεψαν φορτωμένες πόνο
γριές με μπαστουνάκια ερχόμενες
κι έστεκες πίσω εκεί με το ένδυμα
παιδιών που τρέχαν στο όνειρο
γονιών που άναβαν φωτάκια
ξέροντας όλα τα μέλλοντα και τα ερχόμενα
των άλλων όλων και τα δικά μου...
Τι μου ανήκει τώρα να διεκδικώ;
Που φτάνει το δηλητήριο της Υπατίας;
Ο νους ανθρώπου από οργή, που;
Σε καιρούς ανύποπτους η γη σφαδάζει
χορτάτη διαμάντια και πτώματα
για να μπορούν να έχουν άλλοθι
κάποια κορίτσια σε παλκοσένικα θεάτρου
για των πεθαμένων τις ψυχές...
Σε καιρούς σαν τους δικούς μας
ίσως άβαφη θα έρθω στον ορίζοντα
αφήνοντας τους θεατρίνους στη σκηνή
να κρατούν ακόμα τις μάσκες τους
μέσα σε όλα τα χειροκροτήματα
για μια Ζωή, για μια Ελένη, για μια Υπατία...
Για την επόμενη πράξη τους!
Κι έτσι τρεμάμενο να σου στρέφει
αχ φίλε μου Θεέ, οι θεατρίνοι γύρω...
με το χέρι μιας Υπατίας κάλπικης που ικετεύει
μέσα σε όλα τα ερείπια που σκόρπισε
κι όλοι οι βάρβαροι μαζί της
που φρόντισαν στην πόλη μιας θεάς
φωτιά να σπείρουν και ερείπια
με μάσκες και κουκούλες και...
Τίποτα!..Εκείνο το κάτι που υπάρχει
είναι η άγια μας σιωπή
μέσα στην οσμή και στη δυσωδία
κι ας ισχυρίζονται τώρα οι παρεούλες
και οι κίναιδοι σε καφενέδες ότι θέλουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου