ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ
"ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΒΡΕΤΤΑΚΟ" 2012
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991)!!!
(Γράφει η Νότα Κυμοθόη το 2012)
Ο ποιητής οπού μου κράτησε παρέα
αρκετές ώρες στη μοναξιά μου...
μέσα από τις αράδες της ποίησής του...
Κλείνουν 100 χρόνια φέτος από τη γέννησή του!..
Αφήνω εδώ για τους αναγνώστες
δύο ποιήματά του οπού αγαπώ πολύ...
¨Ο άνθρωπος, ο κόσμος και η ποίηση"
Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω
κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο
ήξερα πως δίχως άνθρωπο
δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως
Ενώ τώρα κοιτάζοντας
μες από τόση διαύγεια του κόσμου
μες από σένα πλησιάζουν τα πράγματα
γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα
τώρα μπορώ
ν' αρθρώσω την τάξη του σ' ένα μου ποίημα
παίρνοντας μια σελίδα
θα βάλω σ' ευθείες το φως.
-.-.-
"Η ελληνική γλώσσα"
Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως
θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα
ρυακάκι που μουρμουρίζει
κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους
μιλήσω ελληνικά, επειδή
δεν ξέρουν γλώσσες. Μιλάνε
μεταξύ τους, με μουσική.
-.-.-.
Είχα την τύχη να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο...
Με τις βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο
με το κουρασμένο πρόσωπο...
μα η ψυχή του ήταν ακούραστη...
και ένα φως έλαμπε από μέσα του
γιατί μέσα σε αυτή τη θλίψη της πόλης
ο Νικηφόρος Βρεττάκος
κουβαλούσε όλο τον δροσερό άνεμο
του Ταϋγετου...
Θα θυμάμαι πάντα αυτόν τον άνθρωπο
μέσα στην απλότητά του
με όλα τα βάσανα της βιοπάλης
για τον επιούσιο άρτο της οικογένειά του...
Θα θυμάμαι πάντα εκείνες τις ρυτίδες
που έμοιαζαν σαν τους δρόμους
οπού καθημερινά διέσχιζε
για να φέρει το ψωμί στα παιδιά του...
κι είχε όλο μαζί κι εκείνο το τραγούδι
αυτό οπού συνέθετε σε ποιήματα...
Θα θυμάμαι πάντα τον Ποιητή
Νικηφόρο Βρεττάκο
οπού ήταν εκείνος που διάβασε
με προσοχή τα πρώτα μου ποιήματα
και αποτέλεσε το σύνδεσμό μου
με τον Κώστα Κουλουφάκο
για το πρώτο μου βιβλίο Ποίησης...
Θα τον θυμάμαι πάντα
ως τον Άνθρωπο με το φως
στη γκρίζα Αθήνα...
"ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΒΡΕΤΤΑΚΟ" 2012
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991)!!!
(Γράφει η Νότα Κυμοθόη το 2012)
Ο ποιητής οπού μου κράτησε παρέα
αρκετές ώρες στη μοναξιά μου...
μέσα από τις αράδες της ποίησής του...
Κλείνουν 100 χρόνια φέτος από τη γέννησή του!..
Αφήνω εδώ για τους αναγνώστες
δύο ποιήματά του οπού αγαπώ πολύ...
¨Ο άνθρωπος, ο κόσμος και η ποίηση"
Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω
κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο
ήξερα πως δίχως άνθρωπο
δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως
Ενώ τώρα κοιτάζοντας
μες από τόση διαύγεια του κόσμου
μες από σένα πλησιάζουν τα πράγματα
γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα
τώρα μπορώ
ν' αρθρώσω την τάξη του σ' ένα μου ποίημα
παίρνοντας μια σελίδα
θα βάλω σ' ευθείες το φως.
-.-.-
"Η ελληνική γλώσσα"
Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως
θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα
ρυακάκι που μουρμουρίζει
κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους
μιλήσω ελληνικά, επειδή
δεν ξέρουν γλώσσες. Μιλάνε
μεταξύ τους, με μουσική.
-.-.-.
Είχα την τύχη να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο...
Με τις βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο
με το κουρασμένο πρόσωπο...
μα η ψυχή του ήταν ακούραστη...
και ένα φως έλαμπε από μέσα του
γιατί μέσα σε αυτή τη θλίψη της πόλης
ο Νικηφόρος Βρεττάκος
κουβαλούσε όλο τον δροσερό άνεμο
του Ταϋγετου...
Θα θυμάμαι πάντα αυτόν τον άνθρωπο
μέσα στην απλότητά του
με όλα τα βάσανα της βιοπάλης
για τον επιούσιο άρτο της οικογένειά του...
Θα θυμάμαι πάντα εκείνες τις ρυτίδες
που έμοιαζαν σαν τους δρόμους
οπού καθημερινά διέσχιζε
για να φέρει το ψωμί στα παιδιά του...
κι είχε όλο μαζί κι εκείνο το τραγούδι
αυτό οπού συνέθετε σε ποιήματα...
Θα θυμάμαι πάντα τον Ποιητή
Νικηφόρο Βρεττάκο
οπού ήταν εκείνος που διάβασε
με προσοχή τα πρώτα μου ποιήματα
και αποτέλεσε το σύνδεσμό μου
με τον Κώστα Κουλουφάκο
για το πρώτο μου βιβλίο Ποίησης...
Θα τον θυμάμαι πάντα
ως τον Άνθρωπο με το φως
στη γκρίζα Αθήνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου