Της Ελάτειας Νότα Κυμοθόη* Ποίηση
(αφιέρωμα στον πατέρα μου)
Μονάχα το φως με κρατούσε
σώμα ουράνιο γεμάτο θάρρος
ελαιώνες, αμπέλια κι ο Παρνασσός
πρόσωπα βαμμένα στον ορίζοντα
ευωδίασαν χώμα γης κι ανθούς
με ζωγραφιές σε στήθια τους ανέμους
βουνίσιο έμβλημα στα δάχτυλα
που έσφιξαν οδύνες σε ψυχές
δαγκωματιές φιλιών σε χείλια
νυχιές ερωτικές στο δέρμα
πνοές βουερές και πόθων επάνω
σε σχήματα ταπεινών μειδιαμάτων
σ' εκείνα τα χέρια με τιμή στο χρόνο
οι μικροί θεοί σε σγουρόμαλλη κόμη...
Της Ελάτειας καρδιές, αγαπημένες...
Δεν έπαιζα τους ανθρώπους με τις λέξεις
όταν βρήκα τον Αρχάγγελο της ρομφαίας
φρουρό στην καρδιά μου που ανέμιζε μόνη
γυμνή από αργύρια κι αγαπημένους συγγενείς
έρημη από αγάπη συγγενών εξ αίματος
και συγγενής αγαπημένη φίλων συγχωριανών
όταν στον πόνο του θανάτου
το σώμα ως πλεούμενο σκάφος
καταμεσής Αυγούστου μεσοπέλαγα
ορατό σε πράξεις και λόγια έφευγε...
Εκεί, οπού λευκές φορεσιές σα λυγαριές
ξέγνεθαν τις φωνές στ' αφτιά
που έφταναν από κυμάτων ως...θόηηηηη
κι ένιωθα όλη τη μοναξιά όλων των καιρών
ως ομορφιά μοναδική του Παραδείσου
με όλο της το τίμημα...
Μόνο το φως με κρατούσε εκεί
Μόνο το φως θα με φέρει πάλι εκεί
στην ομορφιά των φίλων συγγενών
της Ελάτειας...
Νότα Κυμοθόη, 2010
copyright:Nota Kimothoi
Νότα Κυμοθόη, 2010
copyright:Nota Kimothoi
* Η Νότα Κυμοθόη είναι Λογοτέχνης και Ζωγράφος
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου