Μελετώντας τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και βαδίζοντας σε τόπους, όπου οι αρχαίοι Έλληνες Θεοί λατρεύονταν, αναζητάμε αλήθειες κρυμμένες, γιατί μελετώντας αρχαίες γραφές, συναντάμε την αρχαία ελληνική ιστορία και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό παντού, σκόρπιο, σαν κομματάκια του παιδικού παιχνιδιού "πάζλ".
14 Σεπτεμβρίου και οι ορθόδοξοι χριστιανοί, γιορτάζουν την ύψωση του τιμίου σταυρού, δοξολογώντας και υμνώντας, κάτι οπού δεν έχει σχέση με την αρχαία ελληνική παράδοση ή μήπως έχει "κλαπεί" κι έχει "συγχωνευθεί" για κάποιους λόγους συμφέροντος θρησκευτικοπολιτικής εξουσίας, σε άλλες εποχές;
14 Βοηδρομιών (Σεπτεμβρίου) αρχίζει ο αρχαίος μήνας Βοηδρομιών του αρχαίου αττικού ημερολογίου, αφιερωμένος στον αρχαίο Θεό Απόλλωνα.
Το αττικό ημερολόγιο των αρχαίων Ελλήνων που είχε επικρατήσει έως αυτήν την εποχή, όπου έγινε η ύψωση του τιμίου σταυρού από την Ελένη (αγία) μητέρα του Κωνσταντίνου(μέγα και αγίου), μαζί με τα άλλα αρχαία ελληνικά ημερολόγια, χάθηκαν, γιατί αντικαταστάθηκαν οι μήνες του χρόνου, με άλλα ονόματα, λατίνων αυτοκρατόρων της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας...
Ο Θεός Απόλλων (ένας από τους 12 Θεούς των αρχαίων) λατρευόταν ως Θεός του Φωτός, της Ποίησης, της Μουσικής, των Τεχνών, της Μαντικής, Θεραπευτής και Διαφωτιστής! Υπήρξε!!!
'Ηταν υιός της Λητούς και του Ζηνός (Διός) και γεννήθηκε στην αρχαία Ορτυγία ή Δήλο (νησί) κάτω από έναν φοίνικα (εδώ υπάρχει και η εξήγηση, όπου κατά την είσοδο του Εμμανουήλ Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα έστρωναν, γράφουν οι γραφές, το δρόμο του με φοίνικες).
Στο παιδί αυτό, τον Απόλλωνα, όπου λατρεύτηκε ως Θεός με πολλά επίθετα δηλαδή προσωνύμια, γιατί δρούσε θεϊκά με πολλά "θαύματα" στην εποχή του, είχαν πάνω από 350 επικλήσεις κι είχαν αφιερώσει προς τιμήν του 4 ολόκληρους μήνες, στο ονομαζόμενο αττικό ημερολόγιο. Αυτοί ήταν:
1.Εκατομβαιών (13 Ιουλίου έως 13 Αυγούστου σύμφωνα με το σημερινό ημερολόγιο)=30 ημερ.
2.Μεταγειτνιών (14 Αυγούστου έως 14 Σεπτεμβρίου)=30 ημέρες
3. Βοηδρομιών (15 Σεπτεμβρίου έως 14 Οκτωβρίου)= 29 ημέρες και
4. Πυανεψιών (15 Οκτωβρίου έως 15 Νοεμβρίου)=30 ημέρες
Η ημέρα άρχιζε μετά από τη δύση του ηλίου κι όχι μετά τα μεσάνυχτα, διότι ο χρόνος μετριόταν σύμφωνα με το φως του ήλιου. Με τη δύση του τέλειωνε η ημέρα κι άρχιζε η επόμενη.
Λατρεύτηκε παντού, σε όλη την γη με επικλήσεις και λατρευτικά ονόματα!!!
Επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Αύγουστος (27 π.Χ.-14 μ.Χ.) τον είχε προστάτη του, ταυτίστηκε μαζί του και θεωρούσε τον εαυτό του εκπρόσωπό του στη γη κι εκφραστή της θέλησής του κι έφτασαν στο σημείο να λένε το όνομά του και να εννοούν τον Απόλλωνα Θεό, μιας και ο Θεός Απόλλων ήταν ταυτισμένος με το Φως, δηλαδή με τον Ήλιο, τον αρχαίο Θεό!!!
Από τις 350 και πλέον επικλήσεις στον αρχαίο Θεό Απόλλωνα, δεν έχουν διασωθεί, παρά μόνον ο Ορφικός Ύμνος. Οι άλλοι έχουν κλαπεί κι έγιναν τελετουργικοί ύμνο για δοξολογίες άλλων λατρευτικών ομάδων κι έχουν σκορπίσει. Όμως γίνεται μεγάλη προσπάθεια για την ανίχνευσή τους...
ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΘΕΟΥ:
Ἐλθέ, μάκαρ, Παιάν, Τιτυοκτόνε, Φοῖβε, Λυκωρεῦ, Μεμφῖτ᾽, ἀγλαότιμε, ἰήιε, ὀλβιοδῶτα, χρυσολύρη, σπερμεῖε, ἀρότριε, Πύθιε, Τιτάν, Γρύνειε, Σμινθεῦ, Πυθοκτόνε, Δελφικέ, μάντι, ἄγριε, φωσφόρε δαῖμον, ἐράσμιε, κύδιμε κοῦρε, μουσαγέτα, χοροποιέ, ἑκηβόλε, τοξοβέλεμνε, Βράγχιε καὶ Διδυμεῦ, ἑκάεργε, Λοξία, ἁγνέ, Δήλι᾽ ἄναξ, πανδερκὲς ἔχων φαεσίμβροτον ὄμμα, χρυσοκόμα, καθαρὰς φήμας χρησμούς τ᾽ ἀναφαίνων• κλῦθί μου εὐχομένου λαῶν ὕπερ εὔφρονι θυμῶι• τόνδε σὺ γὰρ λεύσσεις τὸν ἀπείριτον αἰθέρα πάντα γαῖαν δ᾽ ὀλβιόμοιρον ὕπερθέ τε καὶ δι᾽ ἀμολγοῦ, νυκτὸς ἐν ἡσυχίαισιν ὑπ᾽ ἀστεροόμματον ὄρφνην ῥίζας νέρθε δέδορκας, ἔχεις δέ τε πείρατα κόσμου παντός• σοὶ δ᾽ ἀρχή τε τελευτή τ᾽ ἐστὶ μέλουσα, παντοθαλής, σὺ δὲ πάντα πόλον κιθάρηι πολυκρέκτωι ἁρμόζεις, ὁτὲ μὲν νεάτης ἐπὶ τέρματα βαίνων, ἄλλοτε δ᾽ αὖθ᾽ ὑπάτης, ποτὲ Δώριον εἰς διάκοσμον πάντα πόλον κιρνὰς κρίνεις βιοθρέμμονα φῦλα, ἁρμονίηι κεράσας {τὴν} παγκόσμιον ἀνδράσι μοῖραν, μίξας χειμῶνος θέρεός τ᾽ ἴσον ἀμφοτέροισιν, ταῖς ὑπάταις χειμῶνα, θέρος νεάταις διακρίνας, Δώριον εἰς ἔαρος πολυηράτου ὥριον ἄνθος. ἔνθεν ἐπωνυμίην σε βροτοὶ κλήιζουσιν ἄνακτα, Πᾶνα, θεὸν δικέρωτ᾽, ἀνέμων συρίγμαθ᾽ ἱέντα• οὕνεκα παντὸς ἔχεις κόσμου σφραγῖδα τυπῶτιν. κλῦθι, μάκαρ, σώζων μύστας ἱκετηρίδι φωνῆι.
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ (από τη Νότα Κυμοθόη):
«Έλα, μακάριε, Ιατρέ Θεών, Τιτυοκτόνε, Φοίβε, Λυκωρεύ, Μεμφίτη, λαμπερέ, ιήιε*, παρέχων ευτυχία, με τη χρυσή σου λύρα, σπορέα, αρότριε , Πύθιε, Τιτάν, Γρύνειε, Σμινθεύ, Πυθοκτόνε, Δελφικέ, μάντη, αγροτικέ, φέροντα το φως, αγαπητέ, ένδοξε έφηβε (νέε), εμπνευστή, δημιουργέ αρμονίας, μακράν βλέπων, ρίχνεις βέλη ( σε εχθρούς ), Βράγχιε και Διδυμέα, τοξότη, Λοξία, αμόλυντε, βασιλεύ της Δήλου, παντογνώστη φωτίζεις τους θνητούς, χρυσομάλλη, φανερώνεις ξεκάθαρες σκέψεις και χρησμούς. Άκουσέ με που εύχομαι υπέρ των λαών, με λογισμούς καθαρούς. Επειδή εσύ λάμπεις στον απέραντο αιθέρα πάντα και υπεράνω από την καλόμοιρη γη και από τις ώρες πριν το χάραμα στο ήμερο σκοτάδι που έχει για μάτια τα αστέρια, εποπτεύεις τα πέρατα έως τα βαθιά θεμέλια του κόσμου όλου. Εσύ είσαι η αρχή εσύ το τέλος και εσύ το μέλλον, που κάνει τα πάντα ευχάριστα, εσύ κάθε τόπο με την πολύηχη κιθάρα εναρμονίζεις, άλλοτε μεν βαδίζοντας στο τέλος της νεότητας, άλλοτε εδώ στην τελευταία, ποτέ με Δωρική περιβολή πάντα σε κάθε τόπο συνδυάζεις, τοποθετείς τα γένη όπως έζησαν, αναμιγνύοντας αρμονικά την παγκόσμια μοίρα των ανθρώπων. Ανέμιξες σε ίσα μέρη χειμώνα και θέρος (καλοκαίρι) ισομερώς σε όλους, ταξινόμισες τον χειμώνα στο τέλος, το θέρος στη νεότητα και το Δώριον (θαυμαστό παράστημα ευρωστείας) στην άνοιξη εποχιακό άνθος. Από αυτό σε ονομάζουν οι θνητοί βασιλιά, Παντοκράτωρα, θεό, που δημιουργείς με κέρατα συριγμούς ανέμων. Επειδή κρατάς κι έχεις την σφραγίδα του κόσμου όλου. Άκουσε, μακάριε, σώσε μυημένους στην ικετευτική παράκληση»
Πνευματικά δικαιώματα © 2019 Νότα Κυμοθόη
*Νότα Κυμοθόη Λογοτέχνης και Εικαστικός, Ποιήτρια
