Καταστάλαγμα σκόνης
Γράφει η Νότα Κυμοθόη 2012
Νότα Κυμοθόη© Nota Kimothoi
Η Ποίηση είναι φίλτρο,
μέσα από την οποία κατασταλάζει όλη η σκόνη της ημέρας...
Αλλά για να συμβεί αυτό
θα πρέπει να αισθανόμαστε την κάθε της λέξη...
Εδώ, απλά πήρα στίχους, από Ποίηση του Ρ.Ταγκόρ
από τη συλλογή του "Ο Κηπουρός"
...
Από τα άπατα σκοτάδια τράβηξα πάνω κάτι πράγματα παράξενα στην όψη
και με παράξενη ομορφιά. Μερικά ήταν φωτεινά σα χαμόγελα,μερικά στραφτάλιζαν
σα δάκρυα και άλλα ήταν κόκκινα σαν το πρόσωπο της νύφης.
Όταν γύρισα σπίτι κομίζοντας το φορτίο της ημέρας, η αγάπη μου καθόταν
στο περβόλι και ανέμελα κι οκνά φυλλομαδούσε ένα λουλούδι.
Στάθηκα δίγνωμος για μια στιγμή και ύστερα απίθωσα στα πόδια της
όλα όσα είχα μαζέψει από τη θάλασσα και στάθηκα αμίλητος μπροστά της.
Μα εκείνη έριξε μια ματιά και είπε: "Τι παράξενα πράγματα είναι αυτά; Δεν μπορώ
να καταλάβω σε τι χρησιμεύουν".
Κατέβασα το κεφάλι μου ντροπιασμένος και είπα μέσα μου:
"Δεν αγωνίστηκα για να τα αποκτήσω, δεν τα αγόρασα στην αγορά.
Δεν είναι άξια δώρα γι' αυτήν".
Και κάθισα όλη τη νύχτα και τα πέταξα ένα-ένα στο δρόμο.
Την αυγή πέρασαν απ΄το δρόμο ξένοι και τα μάζεψαν όλα και τα πήραν μαζί τους
σε μακρινούς τόπους...
Νύχτα και μέρα αντιχτυπούν τα βήματά τους έξω από την πόρτα μου.
Του κάκου φωνάζω "δε σας γνωρίζω".
Μερικούς απ' αυτούς μου φαίνεται σα να τους γνωρίζουν τα χέρια μου, άλλους σα να τους ξέρει η ανάσα μου, το αίμα μέσα στις φλέβες μου νιώθει σάμπως να τους γνωρίζει κι άλλους τους γνωρίζουν τα όνειρά μου. Να τους πω να φύγουν δεν μπορώ. Τους καλώ και τους λέω: "ελάτε στο σπίτι μου όσοι έχετε ευχαρίστηση. Ελάτε".
Η χαρά είναι ολιγόζωη σα μια δροσοσταλίδα την ώρα που γελά, πεθαίνει κι όλας. Μα ο πόνος είναι δυνατός και βασταγερός. Άφησε ν΄ αγρυπνά η θλιμμένη αγάπη μέσα στα μάτια σου. Μίλησέ μου! Καθώς χλομιάζει η νύχτα θα κοιταχτούμε οι δυο μας στα μάτια...
Η καρδιά μου, πουλί της ερημιάς, έχει βρει στα μάτια σου τον ουρανό της.
Συγχώρεσέ με για την αγάπη μου...Αν δε μπορείς να μ΄αγαπάς, συγχώρεσέ με για τον πόνο μου. Αν μ΄αγαπάς, συγχώρεσέ με για τη χαρά μου!
Λαχταρώ να σου πω τα πιο βαθιά λόγια που έχω για σένα, μα δε τολμώ...
Λαχταρώ να σου μιλήσω με τα πιο αληθινά λόγια που έχω για σένα, μα δεν τολμώ...
Αν φέρνω ανησυχία στην καρδιά σου θα πάρω τα μάτια μου από το πρόσωπό σου.
Όμως εσένα άνθρωπε, με τα πολλά πλούτη, τα αγαθά σου δεν έχουν τίποτα το κοινό
με το απλό μεγαλείο που έχει το ιλαρό χρυσάφι του ήλιου, ούτε με την ήμερη λαμπράδα
του ονειροτάξειδου φεγγαριού.
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
Γράφει η Νότα Κυμοθόη 2012
Νότα Κυμοθόη© Nota Kimothoi
μέσα από την οποία κατασταλάζει όλη η σκόνη της ημέρας...
Αλλά για να συμβεί αυτό
θα πρέπει να αισθανόμαστε την κάθε της λέξη...
Εδώ, απλά πήρα στίχους, από Ποίηση του Ρ.Ταγκόρ
από τη συλλογή του "Ο Κηπουρός"
...
Από τα άπατα σκοτάδια τράβηξα πάνω κάτι πράγματα παράξενα στην όψη
και με παράξενη ομορφιά. Μερικά ήταν φωτεινά σα χαμόγελα,μερικά στραφτάλιζαν
σα δάκρυα και άλλα ήταν κόκκινα σαν το πρόσωπο της νύφης.
Όταν γύρισα σπίτι κομίζοντας το φορτίο της ημέρας, η αγάπη μου καθόταν
στο περβόλι και ανέμελα κι οκνά φυλλομαδούσε ένα λουλούδι.
Στάθηκα δίγνωμος για μια στιγμή και ύστερα απίθωσα στα πόδια της
όλα όσα είχα μαζέψει από τη θάλασσα και στάθηκα αμίλητος μπροστά της.
Μα εκείνη έριξε μια ματιά και είπε: "Τι παράξενα πράγματα είναι αυτά; Δεν μπορώ
να καταλάβω σε τι χρησιμεύουν".
Κατέβασα το κεφάλι μου ντροπιασμένος και είπα μέσα μου:
"Δεν αγωνίστηκα για να τα αποκτήσω, δεν τα αγόρασα στην αγορά.
Δεν είναι άξια δώρα γι' αυτήν".
Και κάθισα όλη τη νύχτα και τα πέταξα ένα-ένα στο δρόμο.
Την αυγή πέρασαν απ΄το δρόμο ξένοι και τα μάζεψαν όλα και τα πήραν μαζί τους
σε μακρινούς τόπους...
Νύχτα και μέρα αντιχτυπούν τα βήματά τους έξω από την πόρτα μου.
Του κάκου φωνάζω "δε σας γνωρίζω".
Μερικούς απ' αυτούς μου φαίνεται σα να τους γνωρίζουν τα χέρια μου, άλλους σα να τους ξέρει η ανάσα μου, το αίμα μέσα στις φλέβες μου νιώθει σάμπως να τους γνωρίζει κι άλλους τους γνωρίζουν τα όνειρά μου. Να τους πω να φύγουν δεν μπορώ. Τους καλώ και τους λέω: "ελάτε στο σπίτι μου όσοι έχετε ευχαρίστηση. Ελάτε".
Η χαρά είναι ολιγόζωη σα μια δροσοσταλίδα την ώρα που γελά, πεθαίνει κι όλας. Μα ο πόνος είναι δυνατός και βασταγερός. Άφησε ν΄ αγρυπνά η θλιμμένη αγάπη μέσα στα μάτια σου. Μίλησέ μου! Καθώς χλομιάζει η νύχτα θα κοιταχτούμε οι δυο μας στα μάτια...
Η καρδιά μου, πουλί της ερημιάς, έχει βρει στα μάτια σου τον ουρανό της.
Συγχώρεσέ με για την αγάπη μου...Αν δε μπορείς να μ΄αγαπάς, συγχώρεσέ με για τον πόνο μου. Αν μ΄αγαπάς, συγχώρεσέ με για τη χαρά μου!
Λαχταρώ να σου πω τα πιο βαθιά λόγια που έχω για σένα, μα δε τολμώ...
Λαχταρώ να σου μιλήσω με τα πιο αληθινά λόγια που έχω για σένα, μα δεν τολμώ...
Αν φέρνω ανησυχία στην καρδιά σου θα πάρω τα μάτια μου από το πρόσωπό σου.
Όμως εσένα άνθρωπε, με τα πολλά πλούτη, τα αγαθά σου δεν έχουν τίποτα το κοινό
με το απλό μεγαλείο που έχει το ιλαρό χρυσάφι του ήλιου, ούτε με την ήμερη λαμπράδα
του ονειροτάξειδου φεγγαριού.
***
Ο Ρ. Ταγκόρ εκτός από Ποιητής υπήρξε φιλόσοφος και το σπίτι του στην Καλκούτα, το οποίο είχα την τύχη να επισκεφτώ το 1994, αποτελεί χώρο μελέτης για όλους όσους αγαπούν τη γλώσσα...
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
