ΕΥΧΗ

Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη. Βόλφγκανγκ Γκαίτε (Γερμανός ποιητής και φιλόσοφος 1749-1832)
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Diego Rodriguez de Silva Velazque. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Diego Rodriguez de Silva Velazque. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

18 Ιανουαρίου, 2017

Νότα Κυμοθόη "Ο ΑΙΣΩΠΟΣ"

Νότα Κυμοθόη "Ο ΑΙΣΩΠΟΣ"Άδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
Ο Αίσωπος, είναι ένας αρχαίος Θραξ (κατά τον Αριστοτέλη) Έλληνας παραμυθάς ή μυθοποιός, όπως χαρακτηρίστηκε του 6ου π. Χ. αιώνα. Ζούσε στην Έφεσσο και καταγόταν από πολύ φτωχή οικογένεια και λέγεται πως ήταν βοσκός σε έναν πλούσιο κτηματία της εποχής εκείνης. Μια μέρα είδε τον επιστάτη του να χτυπάει δυνατά ένα ζώο κι έτρεξε να το βοηθήσει. Ο επιστάτης θύμωσε με αυτήν του την πράξη, τον κατηγόρησε στον πλούσιο κτηματία κι εκείνος για ν΄ αποφύγει τους μπελάδες στο κτήμα του, τον πούλησε ως δούλο στην αγορά. Τον αγόρασε ένας σοφός Δάσκαλος από τη Σάμο ο Ξάνθος, για το έξυπνο βλέμμα του. Έτσι λοιπόν έτυχε να ταξιδεύει μαζί με το σοφό Σάμιο Δάσκαλο σε διάφορα μέρη και ν΄ ακούει τις διδασκαλίες του. Αργότερα ο Ξάνθος τον πούλησε στον επίσης Σάμιο σοφό Ιάδμονα. Ο Αισωπος είχε αποκτήσει σοφία και εκτιμώντας ο Ιάδμων το πνεύμα του τον άφησε ελεύθερο.
 Για να επιβιώσει ο Αίσωπος, έλεγε ιστορίες δημοσίως, για την αποφυγή του κακού και των κακών πράξεων, για την αποφυγή της βίας και της απάτης, δίδασκε τις αρετές και την αποφυγή της προδοσίας και του ψεύδους, την αποφυγή της πλεονεξίας και της πονηριάς, την αποφυγή της ματαιοδοξίας και της αλαζονείας, την αποφυγή της αυθαιρεσίας και την αποδοκιμασία της ψευδορκίας. Όλες του οι ιστορίες ήταν μικρές και απλές που κατέληγαν στο τέλος σ΄ένα ηθικό δίδαγμα. Οι άνθρωποι του έδιναν φαγητό και μέρος να κοιμηθεί κι όταν μάθαιναν πως ήρθε στα μέρη τους, έτρεχαν να τον συναντήσουν και ν΄ακούσουν τις ιστορίες του. Όλες οι διηγήσεις του έχουν χάρη και ομορφιά και είναι παρμένοι μέσα από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, δίνοντας τη φωνή τους σε μορφές ζώων, που σκοπό είχαν να διδάξουν.
Οι πληροφορίες που έχουμε για τον Αίσωπο, είναι από τον Πλούταρχο που τον χαρακτηρίζει ως άσχημο καθώς γράφει πως ήταν κοντός με πλατσουδερή μύτη, μαυριδερός με τριγωνικό κεφάλι, τραυλός και κοντόλαιμος, στραβοπόδης και καμπούρης, ενώ η καταγωγή του ήταν ταπεινή κι άσημη.
Οι Αθηναίοι όμως, τον τιμούσαν και του έστησαν ανδριάντα, υποστηρίζοντας πως ο κάθε άνθρωπος όταν αξίζει, πρέπει να τιμάται, άσχετα με το ποια είναι η καταγωγή του.
Ο ιστορικός Ηρόδοτος, τον χαρακτηρίζει σπουδαίο "λογοποιό". Ο Αίσωπος ήταν σπουδαίος αφηγητής των ιστοριών του, τις οποίες διάνθιζε με αστεϊσμούς θεατρικού δρώμενου και γιαυτό οι άνθρωποι τον αγαπούσαν και έτρεχαν να τον ακούσουν.
Οι αφηγήσεις των Μύθων αυτών από τον Αίσωπο, μπορεί να ήταν ιστορίες που είχε ακούσει στα μέρη που ταξίδεψε, μπορεί να ήταν δικές του επινοήσεις και έμειναν στην ιστορία ως Μύθοι του Αισώπου.
Λένε πως είχε φτάσει ως τους Δελφούς και επισκέφτηκε το Μαντείο του Απόλλωνα ειρωνευόμενος τους ιερείς πως ζουν από τα αφιερώματα στο Θεό και δεν εργάζονται. Τον παγίδευσαν τοποθετώντας στο σάκο του μια χρυσή φιάλη και στη συνέχεια τον κατηγόρησαν πως την έκλεψε. Η ψευδής κατηγορία τον καταδίκασε σε θάνατο και τον έριξαν από τις κορυφές των Φαιδρυάδων βράχων του Παρνασσού.
Ο Θεός Απόλλων τιμώρησε τους κατοίκους των Δελφών με πείνα και λιμό, γιατί ο Αίσωπος λάτρευε τον Απόλλωνα κι ήταν αφιερωμένος σ΄ εκείνον και για να εξιλεωθούν του έστησαν μια μαρμάρινη στήλη προς τιμήν του.
Οι Μύθοι του Αισώπου ήταν προφορικός λόγος και λεγόταν από στόμα σε στόμα με αναφορά στο όνομά του, για το φόβο της τιμωρίας των Θεών. 
Από φιλολογικές μαρτυρίες βλέπουμε πως πρώτη φορά γίνεται αναφορά στον Αίσωπο κατά τον 5ο π. Χ. αιώνα (Πλάτων αναφορά στον Αλκιβιάδη, Αριστοτέλης, Θεόφραστος στον Ακιχάρου).
Η πρώτη συγκέντρωση των Μύθων του Αισώπου έγινε στα ελληνικά από Δημήτριο Φαληρέα στην Αλεξάνδρεια το 300 π. Χ. με τον τίτλο:" Λόγων Αισωπείων Συναγωγαί". Το έργο αυτό διασώθηκε στα ελληνικά από τον Βάβριο (Ρωμαίο της Συρίας) και τον Αβιανό στα λατινικά τον 1ο μ. Χ, αιώνα. Το 1300 μ. Χ. ο μοναχός Μάξιμος Πλανούδης στην προσπάθειά του να καταγράψει τους Αισώπειους μύθους έκανε πολλές παραλλαγές και αλλαγές για την καταγωγή του Αισώπου. Το 1479 μ. Χ. όταν για πρώτη φορά εκτυπώθηκαν στο Μιλάνο της Ιταλίας. Μετά εκτυπώθηκαν στο Παρίσι το 1547 μ. Χ. και κυκλοφόρησαν σε πολλές γλώσσες. Τον 16ο αιώνα ο Ανδρόνικος Νούκιος και Γεώργιος Αιτωλός τους απέδωσαν στην ελληνική γλώσσα. Το 1810 εκτυπώθηκαν από τον Αδαμάντιο Κοραή στο Παρίσι και το 1852 από τον Χάλμ στη Λειψία. Από τότε έχουν κυκλοφορήσει σε πολυάριθμες εκδόσεις και το 1997 ο εκδοτικός οίκος Penguin τους εκτύπωσε σε 50.000 αντίτυπα.
Ευχαριστούμε τον Αίσωπο για την αφηγηματική του δύναμη και μαεστρία καθώς και όλους όσους εργάστηκαν για τη διάσωσή τους. 
Το εικονιζόμενο έργο είναι του Ισπανού Ζωγράφου Diego Rodriguez de Silva Velazquez (1599-1660) 
Nότα Κυμοθόη

Νότα Κυμοθόη ‘Ο Αίσωπος‘/Roumelh/© Νότα ΚυμοθόηΆδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .

© Nότα Κυμοθόη